فقط بلدم بخورم! از صبح گرفته تا به شام. تنها چیزی که در روز به کار نمی‌گیرم، صیغۀ تفکر است و تنها چیزی که از صبح تا شب مشغول به کار است، صیغۀ فم (به فتح فاء) و صیغۀ معده! این وسط هر چه بلا بر سرمان می‌آید، بر گرفته از همین دو صیغه است که بی‌خود و بی‌جهت می‌جنبند!
علی‌ای‌حال، سلامتی و شادابی در گرو جلوگیری از هر دو صیغۀ مذکور است. آیۀ 62 از سورۀ مریم، نسخه‌ای جالب برای منِ ممکن الخطاء پیچیده که جلوی بطنم (به فتح باء و سکون طاء) را بگیرم و بیش از حد صیغۀ اکل (به فتح الف و سکون دو کناری) را صرف نکنم.
خیلی‌ها، از جمله شخص شخیص صیغه‌ای، عادت دارند که روزانه سه وعده دهان بجنبانند و دندان بسایند، بعضی‌ها هم، از جمله مخدرات، برای حفظ سلامتی و در اختیار گرفتن وزن، از شام شب فرار می‌کنند، که این هر دو شیوه، با نتیجۀ مطالعات فراوان و فرمایشات بزرگان، خیلی خیلی فاصله دارد. خداییش و پیغمبری‌اش را هم بخواهید حساب کنید، دو وعده برای زندگی عادی و یا صیغۀ سلامتی و شادابی، کافیست.
خود حضرت صادق علیه‌السلام نیز به فردی که از درد و مریضی و دکتر و دوا می‌نالید، فرمودند: «صبحانه و شام بخور و در فاصلۀ میان این دو چیزی مخور که موجب تباهی تن است»
خب، سخت است عمل به آن وقتی دو پرس (به ضم پ) جوجه کباب اساسی، والده‌ات از رستوران سر بازار می‌گیرد، یا مرغ بریانی که وقتی مهمان داریم سر سفره قرار می‌دهیم، اما خب، هر که طاووس خواهد، جور کجا کشد؟
